Zdarza się czasem, że dochodzimy do ściany. Rozglądamy się po swoim życiu i widzimy smutną zacienioną działkę, którą porastają jedynie chwasty, bo choć staraliśmy się zasadzić coś pięknego i kolorowego – nic się nie przyjęło. Znasz ten stan? – Pyta Kaśka Nosowska.

Autorka nie obiecuje, że będzie łatwo. Nie serwuje prostych przepisów. Wręcz przeciwnie. Mówi wprost, że bywa piekielnie trudno, że będzie jak na wojnie. Ale zapewnia, że zwycięstwo jest możliwe i warte każdej sekundy wysiłku.

Po pierwsze – nie pozwól sobie wmówić podziału na wyjątkowych i zwykłych. Jesteśmy tacy sami. Mamy różne warstwy i przywdziewamy różnej twardości pancerze. Ale pod nimi, bywa że bardzo głęboko, skrywamy te same potrzeby i bardzo podobne zmartwienia.
Po drugie – z troski o siebie, z czułej dbałości, z chęci bycia najnormalniej w świecie uczciwym wobec siebie naucz się mówić NIE (przykładowe NIE na stronie 116).
Po trzecie – znajdź swoją fotografię z dzieciństwa, najlepiej taką, na której jesteś sam, sama. Popatrz na to dziecko (dokładna instrukcja postępowania na stronie 85).
Po czwarte – zacznij uczyć się prawdy i poczuj ulgę (wskazówki na stronie 110).
Po piąte – naciśnij czasem przycisk z napisem Unfollow. Bywa, że to przycisk do odzyskania życia (dowód na stronie 15.).
Po szóste – otaczaj się wszystkim, co ci pomaga i rozważ praktykowanie duchowatości (strona 30).

Po siódme – sprzeciw się czasem awatariadzie* i zamiast starannie zredagowanego wpisu na Facebooku, smsa, czy serii emotikonów i hasztagów na Instagramie wybierz prawdziwe spotkanie twarzą w twarz. Zamiast klawiatury – użyj głosu. Zamiast wizerunku – wybierz osobowość. A gdy pojawi się lęk przed tym, co ludzie powiedzą, zadaj sobie pytanie: „I co z tego?”. Odpowiedź jest jedna i zawsze taka sama: nic z tego. (wyniki badań na stronie 226).
Po ósme – zawsze pamiętaj: choć czasami trudno w to uwierzyć, po tej planecie wciąż chodzą ludzie, którzy pragną, by świat ozdrowiał. Szukaj ich nieustannie.
Po dziewiąte – wiedz, że tradycja weselna nie jest obowiązkowa i nie ma nic złego w usunięciu jej z listy przeżyć koniecznych (przeczytaj historię o uciekającej parze młodej na stronie 132).
Po dziesiąte – powtórz za Kaśką: W bogactwie i biedzie, w zdrowiu i chorobie ślubuję sobie miłość, wierność i uczciwość własną.

Jeśli się zastanawiasz, czy warto coś zmienić, czy opłaca się rzucać w ramiona nieznanemu, czy zawalczenie o siebie ma sens. Jeśli tęsknisz za tym niesamowitym i uwalniającym poczuciem wolności. Jeśli raz w tygodniu desperacko skreślasz liczby totolotka, przekonany, że do szczęścia potrzebne są pieniądze. Jeśli czarcia doba** zdarza Ci się coraz częściej, a pandemia umocniła poczucie wyobcowania, przeczytaj Powrót z Bambuko – ta książka jest dla Ciebie.

Do Bambuko spadamy i jesteśmy strącani wszyscy. Przez całe życie. To nieuniknione. Ale da się z Bambuko wyjść i powrócić do Krainy Przytomności. Droga prowadzi po Schodach Olśnień. Czasem jest ich więcej, czasem mniej. Każdy ma swoje, indywidualne stopnie. Ta książka jest jak swobodnie naszkicowana mapa, przyjacielska sugestia i pełna troski wskazówka, jak zacząć wspinaczkę. Kaśka po raz kolejny dodaje nam otuchy. Zachęca, by być odważnym, wyłączyć autopilota i chwycić za kierownicę, by na bieżąco podejmować decyzje o kierunku jazdy, odpalić muzykę na ful, patrzeć na zmieniający się za oknem krajobraz i koniecznie stawać, gdy coś naprawdę zachwyci.
W drogę!

*szczegółowe wyjaśnienie zjawiska znajdziesz na stronie 36.
**o objawach i sposobach leczenia czarciej doby przeczytasz na stronie 253.

Fragment:

„Ty, który to czytasz, wiedz, że ja wiem, kim jesteś, czuję cię przez skórę, czuję twoje spojrzenie, znam słowa, jakie wypowiadasz i myśli, które myślisz. Jestem tobą, a ty jesteś mną, jesteśmy sobą nawzajem. Za chwilę znów damy się porwać życiu, pozwolimy napełnić się strachem, zapragniemy kupić wszystko, co jest do kupienia, przekonać do swoich prawd resztę świata, zapłaczemy z rozpaczy, że ktoś nas opuścił, coś nam odebrał, opęta nas chęć zemsty, wylegniemy na ulice, żądając wolności, wskażemy winnych naszego nieszczęścia… Kiedy tak się stanie, a ty pierwszy odzyskasz przytomność, zawołaj mnie przez moje warstwy. Wołaj dopóty, dopóki nie wrócę do siebie, do ciebie, do ciszy.”